16 jaar verbonden aan de Protestantse Gemeente Woudsend e.o.

Dominee Renske neemt afscheid

Veel Woudsenders hebben ooit kennis gemaakt met ons dorp door hun liefde voor de watersport.
Onder hen Rob en Renske Bosman-Romkema. Voor hen bleef het niet bij die kennismaking, maar
ontstond een speciale band met Woudsend en de Woudsenders. Want in januari 2008 werd
Renske dominee van de Protestantse Gemeente van Woudsend e.o. En ook Rob werd actief in de
kerk en de dorpsgemeenschap. Nu, na 16 jaar, neemt ds. Renske afscheid. In januari 2024 gaat zij
haar werk in Woudsend verwisselen voor een nieuwe taak als geestelijk verzorger in het Antonius
Ziekenhuis in Sneek. In dit interview blikt zij terug.

Hoe ging dat, die kennismaking met Woudsend?
“Het was Pinksteren 2007. We waren op weg naar Friesland om te zeilen. Rob had op internet de
advertentie met de oproep voor een predikant in Woudsend gezien. Ik was klaar met mijn studie
en zocht een gemeente. We vonden een plek in de haven van Woudsend en belden spontaan aan
bij het contactadres wat in de advertentie stond. Daar werden we hartelijk ontvangen door de
secretaris van de beroepingscommissie, die ons alle informatie meegaf. We bezochten die zondag
de Pinksterdienst in De Karmel en ik besloot te solliciteren. Er volgde een uitnodiging voor een
gesprek. Op een avond ontmoette ik ook een groot aantal gemeenteleden en het klikte: ik werd
‘beroepen’ door de protestantse gemeente van Woudsend e.o.”

U werd predikant na een loopbaan in het onderwijs.
“Ja, ik heb eerst gekozen voor het onderwijs. Geboren en getogen in Workum, ging ik na de
middelbare school naar de christelijke Pabo in Sneek. Hoewel ik met plezier in het onderwijs
werkte, had ik toch ook de wens om nog eens wat anders te gaan doen. Ik was bijna 40 toen ik de
stap nam en begon aan een 10-jarige deeltijdstudie theologie. Voor de colleges moest ik op
zaterdag naar de Theologische Faculteit in Utrecht. Niet ver weg, want we woonden in Vleuten.
Verder studeerde ik thuis. Voor Rob betekende het wel extra werk in het gezin en elke zaterdag er
zijn voor onze drie kinderen. Maar hij stond er helemaal achter en het is ons samen gelukt.”

Eind 2007 vertrokken jullie naar Friesland.
“Het was eigenlijk de omgekeerde wereld. Bij ons gingen niet de kinderen maar wij zelf het huis
uit! We hadden een eigen huis in Vleuten en een van onze beide dochters bleef daar wonen.
Alleen onze jongste, Jelle, verhuisde mee naar Woudsend. Na een jaar ging hij wél gewoon de
deur uit….”

Als dominee bent u betrokken geweest bij wel en wee van veel mensen in Woudsend. Er is in
deze 16 jaar veel gebeurd in het dorp. Wat is u vooral bijgebleven?
“Wat me altijd bij zal blijven is het verongelukken van het jonge gezin Vito-Schotanus op vakantie
in Italië. Doordat de ontploffing waarbij zij om het leven kwamen al snel in het nieuws was, waren
landelijke media eerder op de hoogte dan de eigen ouders. Er ging een schok door ons dorp. En
door IJlst, waar de andere ouders woonden. Vragen van media kwamen op ons af. Te midden van
zo’n ontreddering heb je geen voorbeeld hoe het moet. Je kunt alleen je hart laten spreken. Dan
gebeuren er ook mooie dingen. Na contact met Dorpsbelang en de feestcommissie werd het
dorpsfeest afgelast en de handen werden ineen geslagen. We hebben de kerk open gezet voor
iedereen uit het dorp. Op deze manier hebben we een plek geboden om te rouwen. Veel mensen
kwamen een kaars aansteken en meeleven met de familie door het condoleanceregister tekenen.
Ik denk ook aan andere momenten van pastorale zorg, bij ziekte of overlijden van jonge mensen.
Het raakt je diep in je ziel. Dan kan de kerk op een troostvolle manier zichtbaar en dienstbaar
aanwezig zijn”.

Wat zijn voor u hoogtepunten geweest?
“Heel bijzonder was The Passion die we hier in Woudsend in 2014 hebben uitgevoerd. Ons
voorbeeld was de televisie uitzending van The Passion: het lijdensverhaal van Jezus, in moderne
muziek verbeeld door bekende zangers en acteurs. En dit alles buiten op straat, met tussendoor
beelden van mensen, een verlicht kruis dragend. Zou je dat zelf kunnen spelen? Een gemeentelid
maakte dit mee op de school waar zij werkte en zij was diep onder de indruk van wat het met haar
en de hele school had gedaan. Ze wilde daar ook graag iets mee in eigen dorp. En het lukte om een
grote groep mensen enthousiast te maken. Vanuit de r.k. parochie en de protestantse kerk, maar
ook anderen uit het dorp deden mee, zoals de zangkoren, een aantal tieners en de scholen. Het
werd een indrukwekkende Passieviering. Samen met Wiebe Mulder, in die tijd pastor van de r.k.
parochie van Woudsend, heb ik als een van de kruisdragers mijn rol gespeeld. Onvergetelijk! Ook
op andere oecumenische activiteiten kijk ik met vreugde terug. Zo hebben we enkele keren met
beide scholen een musical gespeeld”.

Over vreugde gesproken… er is dan denk ik nog wel meer te vertellen.
“De klik met de kerkgemeenschap en het dorp is er vanaf het begin geweest. Ik kreeg alle ruimte
om dingen uit te proberen. Zo waren er Kliederkerkvieringen, een Karmelmuziekfestival,
Startzondagen in september waarop de buurt werd uitgenodigd, de samenwerking met Woudsend
Promotie, tentdiensten tijdens dorpsfeesten, Kerk en kunst, de acties van meeleven in coronatijd
dorpsbreed, al die mooie ontmoetingen en gesprekken met dorpsgenoten tussendoor. En mensen
zien genieten, zoals bij de door de diaconie georganiseerde etentjes en seniorenmiddagen. Van
vieringen met kinderen word ik altijd vrolijk. Hun beleving is vaak verrassend en leerzaam. Ik liep
ook graag even binnen op school. Ik mocht in De Karmel veel kinderen dopen, waaronder twee
kleinzonen. Bijzondere momenten! Dat waren ook de “overstap”-diensten. Die houden we als
kinderen de basisschool verlaten en op de drempel staan van de middelbare school. Het is
prachtig om op zo’n belangrijk moment even met ze op te lopen. De laatste keer namen de tieners
alle kerkgangers in polonaise mee de kerk door.”

Is er veel veranderd in deze periode?
“In de hele samenleving is er veel veranderd, ook in de kerk. In mijn beleving is er een duidelijk
verschil van voor en na coronatijd. Wat je alom hoort is: mensen hebben moeite met alle prikkels
die op één dag binnenkomen. Er is behoefte aan rust en die rust vind je in de kerkdienst hoor ik
van kerkgangers. Maar om je voor langere tijd te verbinden aan kerk of vereniging, vinden velen
lastig. Als er een duidelijk doel is, ja, dan kun je op vrijwilligers rekenen! Dat de kerk en zingeving
ertoe doen is voor mij buiten kijf. Als predikant betekent dat: dicht bij mensen zijn als het nodig is.
Als je kind sterft, dan moet je kunnen praten over je verdriet. Dan moet je een luisterend oor
vinden. Rituelen, zoals we die vanuit de kerk kunnen aanreiken, zijn dan heel zinvol. Je deelt
daarin het geloof dat we gedragen worden door een liefdevolle God. In De Karmel leid ik ook wel
eens een uitvaart van iemand die niet aangesloten was bij de kerk. Ook dan helpen rituelen waar
we samen vorm aan geven. Ik ben heel blij dat dit in onze kerk kan, dat we op deze wijze open
staan voor de wereld om ons heen. Ik voel me een bevoorrecht mens dat Woudsend op mijn pad
is gekomen. En dat ik het vertrouwen heb gekregen zoveel levensverhalen te mogen delen.”

Het afscheid van het predikantsechtpaar is gepland in januari 2024. Op vrijdag 5 januari is er een
informele avond (19.30-22.00 uur) met een hapje en een drankje waarop iedereen uit het dorp
welkom is. Op zondagmiddag 7 januari is er een officiële afscheidsdienst om 14.00 uur. Beide
bijeenkomsten zijn in De Karmel. Rob en Renske blijven in Woudsend wonen, dus we zullen ze
vast nog wel tegenkomen.

Janke Wijnia